Versteend Verdriet

Versteend Verdriet is het persoonlijke relaas van de dove acteur Eduard Leuw over wat zijn ouderlijk gezin als onderduikers in de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt.

Versteend Verdriet is gebaseerd op de tekst die mevrouw Davidson heeft geschreven voor haar dove zoon Eduard Leuw. De tekst beschrijft wat haar, haar man en drie kinderen is overkomen als onderduikers tijdens de Tweede Wereldoorlog.

De oorlog afgelopen? Ik geloof het niet. Maar hier en daar worden vlaggen uitgestoken. Ik juich niet. Ik kan niet meer juichen. Mijn eerste gedachte is: de kinderen. Ik wil naar Amsterdam om Renée te halen, om jou te zoeken.

We hebben geen huis maar dat kan me niet schelen. 's Ochtends om 8 uur gaan we op pad. Met Bertje in de kinderwagen en onze schamele bezittingen. Van een vriend hebben we een pannetje met vlees gekregen voor onderweg. We lopen en lopen.

In 1997 laat Eduard weten dat hij het verhaal van zijn moeder in gebarentaal ten tonele wil voeren. Nadat zijn moeder is overleden, gaat hij met schrijver en regisseur Mieke Julien aan de slag en zo ontstaat de monoloog Versteend Verdriet die in 1999 in première gaat. In deze monoloog vertelt Eduard vanuit het perspectief van zijn moeder en vanuit zijn eigen perspectief. Historische en persoonlijke dia's brengen het verhaal in beeld. Versteend Verdriet wordt verteld in de Nederlandse Gebarentaal en simultaan getolkt in het gesproken Nederlands.

Van de voorstelling is een videoregistratie gemaakt met Nederlandse en Engels voice over. De videoregistratie is vertoond op het filmfestival van het internationale cultuurcongres Deaf Way II in 2002 in Washington DC, Verenigde Staten, en tijdens het internationaal filmfestival Deaf in the Picture in Amsterdam.

bron: http://www.handtheater.nl/theater/versteend-verdriet/346