1920 - 2006: Ben Tervoort

Bernard Theodoor Marie (Ben) Tervoort (Groesbeek, 29 mei 1920 - Hilversum, 17 augustus 2006) was een Nederlandse taalkundige bekend als grondlegger van het wetenschappelijk onderzoek naar de gebarentaal en voorvechter voor de erkenning van de gebarentaal.

Tervoort startte in1950 als jezuïet op het toenmalige Instituut voor Doven, een van de rechtsvoorgangers van het huidige Viataal, met een onderzoek naar de communicatie in gebaren van een groep leerlingen. Hij rondde dit in 1953 af met zijn dissertatie ‘Structurele analyse van visueel taalgebruik binnen een groep dove kinderen’. Het onderzoek werd tussen 1958 en 1967 voortgezet in een grote vervolgstudie waar Nederlandse en Amerikaanse dovenscholen aan deelnamen. Ben Tervoort verwierf er een eredoctoraat mee van de Gallaudet University in Washington D.C. In de tussentijd bleef hij in verschillende functies aan het Instituut voor Doven verbonden, totdat een conflict in 1964 tot zijn vertrek leidde.

In 1966 wordt hij benoemd tot hoogleraar in de psycho- en patholinguïstiek aan de Universiteit van Amsterdam. Hij is er bijna 25 jaar hoogleraar, met als specialisatie Sign linguistics. Hij richt er het Instituut voor Algemene Linguïstiek op. Hij houdt zich dan naast gebarentaal ook bezig met kindertaal en thema's uit de patholinguïstiek zoals afasie, maar zijn grote interesse is de invoering van de gebarentaal, die ondanks zijn inzet in Nederland pas vrij laat geschiedt.

In 1981 initieert hij vanuit de Universiteit van Amsterdam het KOMVA-project, het onderzoek naar de communicatieve vaardigheden van dove kinderen en volwassenen, dat uiteindelijk zal leiden tot de invoering in Nederland van het huidige tweetalige dovenonderwijs.

In 1987 gaat hij met emeritaat.

Volgende >